ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ
ΚΥΝΗΓΙ
ΟΠΛΑ
WINCHESTER
BERRETA
BENELLI
TOZ
ΦΥΣΙΓΓΙΑ
WINCHESTER
ARISTON
TRIA ALFA SEMI-MAGNUM
LAMBRO CLASSIC ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ
LAMBRO ΚΑΦΕ
LAMBRO SPORTING
LAMBRO ΜΠΛΕ
LAMBRO BITURBO
CONDOR
ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΜΙΚΡΑ ΔΙΑΜΕΤΡΗΜΑΤΑ CAL.16-20-28-32-36(.410)-9mmFLOMBERT
ΦΥΣΙΓΓΙΑ ΚΥΝΗΓΙΟΥ ΦΕΡΜΑ ΜΕ ΜΑΛΙΝΗ ΤΑΠΑ 33gr.
NO. 3-10 P.MAX 650bar μονο 6,80 ευρω
ΘΗΡΑΜΑΤΑ ΚΥΝΗΓΙΟΥ
ΓΕΡΑΚΟΤΣΙΧΛΑ
ΔΕΝΤΡΟΤΣΙΧΛΑ
ΚΟΚΚΙΝΟΤΣΙΧΛΑ
ΤΣΙΧΛΑ
ΚΟΤΣΥΦΑΣ
ΨΑΡΟΝΙ
ΦΑΣΣΑ
ΛΑΓΟΣ
VIDEO
ΨΑΡΕΜΑ
ΚΑΛΑΜΙΑ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ
PET SHOP
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΟΚΑΤΙΛ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ -KILL BILL
Το καναρίνι κόκκινου παράγοντα είναι από τις πιο πρόσφατες χρωματικές ποικιλίες που έχουν δημιουργηθεί. Ο κόκκινος παράγοντας είναι η μόνη μετάλλαξη που έχει εισαχθεί τεχνητά στο είδος. Προέρχεται από τη διασταύρωση με κόκκινους σπίνους ( Red siskins – Carduelis cucullata) και χρειάστηκαν πολλά χρόνια επιλεκτικού ζευγαρώματος για να εξελιχθεί στο κόκκινο καναρίνι που βλέπουμε και θαυμάζουμε σήμερα. Η πρώτη διασταύρωση με τον κόκκινο σπίνο έγινε το 1939 και το αποτέλεσμά της ήταν μόνο μερικά γόνιμα αρσενικά υβρίδια. Τα θηλυκά ήταν όλα στείρα και έτσι συνεχίστηκαν τα ζευγαρώματα με καναρίνια, ώσπου ύστερα από τρεις γενιές προέκυψαν γόνιμα πουλιά και των δύο φύλλων. Αυτά τα καναρίνια βέβαια, δεν είχαν το καθαρό έντονο κόκκινο χρώμα που χαρακτηρίζει σήμερα την ποικιλία. Το χρώμα τους ήταν πορτοκαλί πολύ απαλού τόνου σε διάφορες αποχρώσεις, αλλά με επιλεκτικά ζευγαρώματα πουλιών που παρουσίαζαν πιο έντονα το κόκκινο, φτάσαμε στα σημερινά επίπεδα.
Το χρώμα στην ποικιλία αυτή προέρχεται από ένα γονίδιο, το οποίο μετατρέπει το κίτρινο λιπόχρωμα σε κόκκινο, χρησιμοποιώντας τις καροτονοειδές ουσίες. Αν το καναρίνι μας δεν λαμβάνει καροτίνη με την διατροφή του, τότε δεν θα εμφανίσει ποτέ το κόκκινο χρώμα. Το γονίδιο του κόκκινου παράγοντα είναι κυρίαρχο χωρίς να προκαλεί θνησιμότητα όταν υπάρχει και στα δύο χρωμοσώματα. Έτσι λοιπόν, αν ζευγαρώσουμε δύο κόκκινα καναρίνια μεταξύ τους, σχεδόν όλοι οι απόγονοι που θα αποκτήσουμε θα είναι κόκκινου παράγοντα, ενώ αν το ζευγαρώσουμε με κίτρινο καναρίνι θα έχουμε μισά κίτρινα και μισά κόκκινα πουλιά. Πάντως το τελευταίο ζευγάρι δεν προτιμάται, διότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε σωστά τους χρωματικούς τόνους των πουλιών για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα κι έτσι συνήθως μας δίνει μέτρια πουλιά και από τις δύο ποικιλίες.
Τα κριτήρια της επιλογής μας για τα κόκκινα ζευγάρια είναι το καθαρό κόκκινο χρώμα που δεν θα φέρει πορτοκαλί ή βιολετί απόχρωση, η ομοιογενής κατανομή στο φτέρωμα χωρίς σημάδια διαφορετικών αποχρώσεων και η φωτεινότητα του χρώματος. Όσον αφορά τα χιονέ τύπου πουλιά, έχουν το χαρακτηριστικό να φέρουν πιο μακρύ και πλούσιο φτέρωμα από τα έντονου τύπου κι έτσι μπορούμε να διασταυρώνουμε κόκκινα χιονέ με έντονα κόκκινα, για να πετύχουμε καλύτερης ποιότητας φτέρωμα στους εντόνου τύπου απογόνους. Αν ζευγαρώνουμε για πολλές γενιές καναρίνια έντονου χρώματος μεταξύ τους, σταδιακά τα πουλιά θα αποκτήσουν πολύ κακής ποιότητας και κοντό φτέρωμα, το οποίο ανεξάρτητα από την ποιότητα του λιποχρώματος θα χαλάσει την γενική εικόνα τους. Για να πετύχουμε λοιπόν τα καλύτερα έντονα καναρίνια, ζευγαρώνουμε το πιο βαθύ έντονο και λαμπερό κόκκινο (ανεξαρτήτως της ποιότητας του φτερώματος) με κόκκινο χιονέ που θα έχει όσο το δυνατόν πιο πλούσιο φτέρωμα και πιο έντονο λιπόχρωμα.
Το χρώμα στα κόκκινα καναρίνια, όπως και στους προγόνους τους, τους κόκκινους σπίνους, δεν προέρχεται μόνο από την κληρονομικότητα αλλά και από την διατροφή. Όπως είπαμε, το καναρίνι από την διασταύρωση με τον κόκκινο σπίνο απέκτησε την ικανότητα να μετατρέπει τις καροτονοειδές ουσίες σε χρώμα. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει να λαμβάνει τις ουσίες αυτές. Στην φύση ο κόκκινος σπίνος αποκτά το χρώμα του με την διατροφή. Τρέφεται όμως με μεγάλη ποικιλία τροφών όπως έντομα, κόκκινοι καρποί και κάποια χόρτα που περιέχουν μεγάλες ποσότητες καροτίνης, τα οποία δεν μπορούμε να χορηγήσουμε στο κλουβί σε επαρκείς ποσότητες. Λύση έρχονται να δώσουν οι χρωστικές ουσίες που διαλύονται απευθείας στο νερό ή την αυγοτροφή. Αυτές σε συνδυασμό με κάποιες αλλαγές στην διατροφή του καναρινιού, μας χαρίζουν το έντονο και λαμπερό κόκκινο χρώμα που πρέπει να έχει ένα σωστό κόκκινο καναρίνι. Οι βασικές χρωστικές ουσίες είναι δύο και για να πετύχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα δεν πρέπει να λείπει καμία από την διατροφή των πουλιών. Η πιο ισχυρή χρωστική είναι η κανθαξανθίνη, η οποία δίνει και το βασικό χρώμα στο πουλί. Οι περισσότεροι εκτροφείς χορηγούν αποκλειστικά αυτή την χρωστική στα πουλιά, με αποτέλεσμα να παίρνουν ένα χρώμα σε μουντό κεραμιδί τόνο, χωρίς φωτεινότητα και ζωηράδα. Το ιδανικό είναι να συνδυάζουμε την χορήγηση με Β καροτίνη και θα πετύχουμε ένα πολύ πιο καθαρό κόκκινο χρώμα. Αυτές οι δύο ουσίες είναι και οι πιο απαραίτητες για την δημιουργία του λιποχρώματος. Κυκλοφορούν στην αγορά διάφορα σκευάσματα πορτοκαλί καροτονοειδών, τα οποία βελτιώνουν το χρώμα και καλό είναι να χρησιμοποιούνται σε μικρές φυσικά ποσότητες. Πολλά αρνητικά σχόλια λέγονται σχετικά με τις χρωστικές ουσίες και για πολλά χρόνια τα κόκκινα καναρίνια θεωρούνταν τεχνητά βαμμένα πουλιά και δεν τα δεχόταν ούτε στους διαγωνισμούς (σε μερικές ποικιλίες το κόκκινο χρώμα εξακολουθεί να μην είναι αποδεκτό). Όλα αυτά δημιουργήθηκαν λόγω της άγνοιας. Φυσικά και χρησιμοποιούνται τεχνητά μέσα για να αποκτήσει το καναρίνι τον έντονο κόκκινο χρωματισμό του, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή στην αιχμαλωσία δεν μπορεί να λάβει την φυσική του διατροφή. Αν ζούσε ελεύθερο στο φυσικό περιβάλλον του κόκκινου σπίνου, να είστε σίγουροι ότι θα είχε το ίδιο, ίσως και πιο εντυπωσιακό κόκκινο χρώμα, που έχει λαμβάνοντας χρωστικές ουσίες.
Ένας άλλος μύθος που υπάρχει σχετικά με τις χρωστικές, είναι ότι δημιουργούν προβλήματα στο συκώτι των πουλιών. Μέχρι και άσθμα έχει ακουστεί ότι προκαλούν. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να προσέχουμε την διατήρηση και την ποιότητα των ουσιών που χρησιμοποιούμε. Η καροτίνη είναι ουσία χρήσιμη για τον οργανισμό αλλά στην περίπτωση που υπερδοσολογηθεί προκαλεί βλάβες. Επίσης αν δώσουμε στα καναρίνια μας οποιοδήποτε σκεύασμα (ακόμη και βιταμίνες) ή τροφή που έχει αλλοιωθεί λόγω υπερβολικής ζέστης ή λήξης του προϊόντος, σίγουρα θα τους δημιουργήσουμε πρόβλημα ή ακόμη και δηλητηρίαση. Προσοχή λοιπόν χρειάζεται στη σωστήσυντήρηση και δοσολογία για οποιοδήποτε χημικό συμπλήρωμα διατροφής. Παράλληλα με τις χρωστικές θα πρέπει να διαμορφώσουμε κατάλληλα και τη φυσική διατροφή των καναρινιών μας. Κεράσια, καρότο ακόμη και ντομάτα πρέπει να χορηγούνται στα πουλιά αντί άλλων φρούτων που δίνουμε συνήθως, καθώς και σπανάκι που περιέχει καροτίνη, αντί του κλασσικού μαρουλιού. Η σπιρουλίνα είναι επίσης πολύ πλούσια σε Β καροτίνη και όχι μόνο και μπορείτε να την χορηγείτε με την αυγοτροφή.
Αυτού του είδους η διατροφή αλλά και οι χρωστικές πρέπει να τηρούνται όλο το χρόνο σε μικρές ποσότητες και σύμφωνα με το συνολικό πρόγραμμα διατροφής των καναρινιών μας, αλλά λίγο πριν την περίοδο της πτερόρροιας πρέπει να αυξάνονται και να χορηγούνται καθημερινά, αφού τότε δημιουργείται το φτέρωμα και κατά συνέπεια το χρώμα του καναρινιού.
Το χρώμα στην ποικιλία αυτή προέρχεται από ένα γονίδιο, το οποίο μετατρέπει το κίτρινο λιπόχρωμα σε κόκκινο, χρησιμοποιώντας τις καροτονοειδές ουσίες. Αν το καναρίνι μας δεν λαμβάνει καροτίνη με την διατροφή του, τότε δεν θα εμφανίσει ποτέ το κόκκινο χρώμα. Το γονίδιο του κόκκινου παράγοντα είναι κυρίαρχο χωρίς να προκαλεί θνησιμότητα όταν υπάρχει και στα δύο χρωμοσώματα. Έτσι λοιπόν, αν ζευγαρώσουμε δύο κόκκινα καναρίνια μεταξύ τους, σχεδόν όλοι οι απόγονοι που θα αποκτήσουμε θα είναι κόκκινου παράγοντα, ενώ αν το ζευγαρώσουμε με κίτρινο καναρίνι θα έχουμε μισά κίτρινα και μισά κόκκινα πουλιά. Πάντως το τελευταίο ζευγάρι δεν προτιμάται, διότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε σωστά τους χρωματικούς τόνους των πουλιών για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα κι έτσι συνήθως μας δίνει μέτρια πουλιά και από τις δύο ποικιλίες.
Τα κριτήρια της επιλογής μας για τα κόκκινα ζευγάρια είναι το καθαρό κόκκινο χρώμα που δεν θα φέρει πορτοκαλί ή βιολετί απόχρωση, η ομοιογενής κατανομή στο φτέρωμα χωρίς σημάδια διαφορετικών αποχρώσεων και η φωτεινότητα του χρώματος. Όσον αφορά τα χιονέ τύπου πουλιά, έχουν το χαρακτηριστικό να φέρουν πιο μακρύ και πλούσιο φτέρωμα από τα έντονου τύπου κι έτσι μπορούμε να διασταυρώνουμε κόκκινα χιονέ με έντονα κόκκινα, για να πετύχουμε καλύτερης ποιότητας φτέρωμα στους εντόνου τύπου απογόνους. Αν ζευγαρώνουμε για πολλές γενιές καναρίνια έντονου χρώματος μεταξύ τους, σταδιακά τα πουλιά θα αποκτήσουν πολύ κακής ποιότητας και κοντό φτέρωμα, το οποίο ανεξάρτητα από την ποιότητα του λιποχρώματος θα χαλάσει την γενική εικόνα τους. Για να πετύχουμε λοιπόν τα καλύτερα έντονα καναρίνια, ζευγαρώνουμε το πιο βαθύ έντονο και λαμπερό κόκκινο (ανεξαρτήτως της ποιότητας του φτερώματος) με κόκκινο χιονέ που θα έχει όσο το δυνατόν πιο πλούσιο φτέρωμα και πιο έντονο λιπόχρωμα.
Το χρώμα στα κόκκινα καναρίνια, όπως και στους προγόνους τους, τους κόκκινους σπίνους, δεν προέρχεται μόνο από την κληρονομικότητα αλλά και από την διατροφή. Όπως είπαμε, το καναρίνι από την διασταύρωση με τον κόκκινο σπίνο απέκτησε την ικανότητα να μετατρέπει τις καροτονοειδές ουσίες σε χρώμα. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει να λαμβάνει τις ουσίες αυτές. Στην φύση ο κόκκινος σπίνος αποκτά το χρώμα του με την διατροφή. Τρέφεται όμως με μεγάλη ποικιλία τροφών όπως έντομα, κόκκινοι καρποί και κάποια χόρτα που περιέχουν μεγάλες ποσότητες καροτίνης, τα οποία δεν μπορούμε να χορηγήσουμε στο κλουβί σε επαρκείς ποσότητες. Λύση έρχονται να δώσουν οι χρωστικές ουσίες που διαλύονται απευθείας στο νερό ή την αυγοτροφή. Αυτές σε συνδυασμό με κάποιες αλλαγές στην διατροφή του καναρινιού, μας χαρίζουν το έντονο και λαμπερό κόκκινο χρώμα που πρέπει να έχει ένα σωστό κόκκινο καναρίνι. Οι βασικές χρωστικές ουσίες είναι δύο και για να πετύχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα δεν πρέπει να λείπει καμία από την διατροφή των πουλιών. Η πιο ισχυρή χρωστική είναι η κανθαξανθίνη, η οποία δίνει και το βασικό χρώμα στο πουλί. Οι περισσότεροι εκτροφείς χορηγούν αποκλειστικά αυτή την χρωστική στα πουλιά, με αποτέλεσμα να παίρνουν ένα χρώμα σε μουντό κεραμιδί τόνο, χωρίς φωτεινότητα και ζωηράδα. Το ιδανικό είναι να συνδυάζουμε την χορήγηση με Β καροτίνη και θα πετύχουμε ένα πολύ πιο καθαρό κόκκινο χρώμα. Αυτές οι δύο ουσίες είναι και οι πιο απαραίτητες για την δημιουργία του λιποχρώματος. Κυκλοφορούν στην αγορά διάφορα σκευάσματα πορτοκαλί καροτονοειδών, τα οποία βελτιώνουν το χρώμα και καλό είναι να χρησιμοποιούνται σε μικρές φυσικά ποσότητες. Πολλά αρνητικά σχόλια λέγονται σχετικά με τις χρωστικές ουσίες και για πολλά χρόνια τα κόκκινα καναρίνια θεωρούνταν τεχνητά βαμμένα πουλιά και δεν τα δεχόταν ούτε στους διαγωνισμούς (σε μερικές ποικιλίες το κόκκινο χρώμα εξακολουθεί να μην είναι αποδεκτό). Όλα αυτά δημιουργήθηκαν λόγω της άγνοιας. Φυσικά και χρησιμοποιούνται τεχνητά μέσα για να αποκτήσει το καναρίνι τον έντονο κόκκινο χρωματισμό του, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή στην αιχμαλωσία δεν μπορεί να λάβει την φυσική του διατροφή. Αν ζούσε ελεύθερο στο φυσικό περιβάλλον του κόκκινου σπίνου, να είστε σίγουροι ότι θα είχε το ίδιο, ίσως και πιο εντυπωσιακό κόκκινο χρώμα, που έχει λαμβάνοντας χρωστικές ουσίες.
Ένας άλλος μύθος που υπάρχει σχετικά με τις χρωστικές, είναι ότι δημιουργούν προβλήματα στο συκώτι των πουλιών. Μέχρι και άσθμα έχει ακουστεί ότι προκαλούν. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να προσέχουμε την διατήρηση και την ποιότητα των ουσιών που χρησιμοποιούμε. Η καροτίνη είναι ουσία χρήσιμη για τον οργανισμό αλλά στην περίπτωση που υπερδοσολογηθεί προκαλεί βλάβες. Επίσης αν δώσουμε στα καναρίνια μας οποιοδήποτε σκεύασμα (ακόμη και βιταμίνες) ή τροφή που έχει αλλοιωθεί λόγω υπερβολικής ζέστης ή λήξης του προϊόντος, σίγουρα θα τους δημιουργήσουμε πρόβλημα ή ακόμη και δηλητηρίαση. Προσοχή λοιπόν χρειάζεται στη σωστήσυντήρηση και δοσολογία για οποιοδήποτε χημικό συμπλήρωμα διατροφής. Παράλληλα με τις χρωστικές θα πρέπει να διαμορφώσουμε κατάλληλα και τη φυσική διατροφή των καναρινιών μας. Κεράσια, καρότο ακόμη και ντομάτα πρέπει να χορηγούνται στα πουλιά αντί άλλων φρούτων που δίνουμε συνήθως, καθώς και σπανάκι που περιέχει καροτίνη, αντί του κλασσικού μαρουλιού. Η σπιρουλίνα είναι επίσης πολύ πλούσια σε Β καροτίνη και όχι μόνο και μπορείτε να την χορηγείτε με την αυγοτροφή.
Αυτού του είδους η διατροφή αλλά και οι χρωστικές πρέπει να τηρούνται όλο το χρόνο σε μικρές ποσότητες και σύμφωνα με το συνολικό πρόγραμμα διατροφής των καναρινιών μας, αλλά λίγο πριν την περίοδο της πτερόρροιας πρέπει να αυξάνονται και να χορηγούνται καθημερινά, αφού τότε δημιουργείται το φτέρωμα και κατά συνέπεια το χρώμα του καναρινιού.
ΟΡΕΙΒΑΣΙΑ
Η πεζοπορία διακρίνεται σε απλή και ορεινή. Στην πρώτη κατηγορία, η ελάχιστη διανυόμενη απόσταση είναι 5 χλμ. (περίπου μια-δύο ώρες) και πραγματοποιείται σε εδάφη με πολύ μικρή κλίση (χωρίς μεγάλη υψομετρική διαφορά) κι ελαφρύ εξοπλισμό. Στη δεύτερη κατηγορία, η απόσταση των 15- 20 χλμ. και οι 5-8 ώρες πορείας αποτελούν τον κανόνα. Ο εξοπλισμός είναι εξειδικευμένος και ιδιαίτερα τη χειμερινή περίοδο επιβάλλεται να είναι ο κατάλληλος. Η ορεινή πεζοπορία μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε βουνό. Τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι η υψομετρική διαφορά της διαδρομής, που μπορεί να φθάσει τα 500-600 μ. και το γεγονός ότι η πορεία γίνεται συνήθως σε υψόμετρα μεγαλύτερα των 500 μ.
Η Ελλάδα άργησε να δημιουργήσει ολοκληρωμένο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων, πέραν των βασικών oδικών αρτηριών που διέσχιζαν τη χώρα. Μέχρι τότε, η επικοινωνία πραγματοποιούταν, κυρίως, μέσω των μονοπατιών, τα οποία οι γεροντότεροι κάτοικοι των ορεινών χωριών αναφέρουν ακόμα σαν «δημοσιά» (δημόσιος, κεντρικός δρόμος), διότι γι’ αυτούς αποτελούσε τη σημαντικότερη οδική πρόσβαση. Παρόλο που κάποια από τα παλιά μονοπάτια και τα πετρόκτιστα καλντερίμια, αληθινά έργα τέχνης, έχουν γίνει ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, τα περισσότερα από αυτά ξεγλιστρούν ανάμεσα στους δρόμους και συνεχίζουν να υπάρχουν και να διατρέχουν βουνά, λόγγους και χαράδρες. Έτσι, τα τελευταία χρόνια, με διάφορες χρηματοδοτήσεις και από ποικίλους φορείς (δήμους ορειβατικούς συλλόγους, ιδιώτες κ.α.) συντηρήθηκαν, αναβίωσαν και σηματοδοτήθηκαν μεγάλα τμήματά τους σε όλη την Ελλάδα, δημιουργώντας ένα ευρύ δίκτυο συνολικού μήκους, περίπου, 3.500 χλμ. Το κυριότερο τμήμα τους καταλαμβάνουν οι επεκτάσεις των Ευρωπαϊκών Μονοπατιών Μεγάλων Διαδρομών Ε4, Ε6 και κατηγορίας Ο (3.000 χλμ.), ενώ εκτός από αυτά έχουν διαμορφωθεί ακόμα 500 χλμ. μικρότερων μονοπατιών, που παρουσιάζουν εφάμιλλο ενδιαφέρον.
*Μονοπάτι Ε4 (-GR): Ξεκινά από τα Πυρηναία Όρη και φθάνει στην Ελλάδα, μέσω της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το ελληνικό τμήμα του E4, διασχίζει τη βόρεια και κεντρική Ελλάδα, την Πελοπόννησο, καταλήγει στο Γύθειο και συνεχίζεται στο νησί της Κρήτης. Προσφέρει, έτσι, τη δυνατότητα στον πεζοπόρο ή τον ορειβάτη να γνωρίσει όλη την ποικιλία του ελληνικού τοπίου και τον πλούτο της ελληνικής φύσης.
Το μεγαλύτερο υψόμετρο της συνολικής διαδρομής είναι η κορυφή του Ολύμπου Σκολιό (2.911 μ.). Ιδανική περίοδος για να περπατηθεί το Ε4 στην Ελλάδα είναι από 15 Μαΐου έως αρχές Οκτωβρίου. Συχνά, οι νέες διανοίξεις δασικών δρόμων μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση στον ορειβάτη. Μερικά χωριά της διαδρομής είναι ακατοίκητα τον χειμώνα, με αποτέλεσμα να περιορίζεται η δυνατότητα διανυκτέρευσης. Το κλίμα είναι μεσογειακό και παρουσιάζει μεγάλη ξηρασία το καλοκαίρι και σημαντική διαφορά θερμοκρασίας την ημέρα από τη νύκτα. Η περίοδος που μπορεί να συναντήσει κανείς χιόνια κατά μήκος της διαδρομής είναι από τον Νοέμβριο έως τον Ιούνιο. Η διαδρομή το νότιου τμήματος του Μονοπατιού (Πελοπόννησος και Κρήτη) είναι αρκετά ευκολότερη από εκείνη του βόρειου και μπορεί να περπατηθεί όλες τις εποχές του χρόνου, επειδή το κλίμα εκεί είναι ηπιότερο.
*Μονοπάτι Ε6: Το ελληνικό τμήμα του έχει δύο σκέλη. Το πρώτο ξεκινά από την περιοχή των Πρεσπών και μέσω Καστοριάς, Ιωαννίνων και Δωδώνης φτάνει ως την πόλη της Ηγουμενίτσας. Το δεύτερο σκέλος ξεκινά από την περιοχή της Φλώρινας, διασχίζει τις ορεινές περιοχές της δυτικής, κεντρικής και ανατολικής Μακεδονίας (κατά μήκος των συνόρων της Ελλάδας με τη FYROM και τη Βουλγαρία) και φτάνει ως την πόλη της Αλεξανδρούπολης, στην περιοχή της Θράκης.
Η ορειβασία αποτελεί την πλέον δύσκολη μορφή της πεζοπορίας. Συνήθης στόχος της ορειβασίας είναι η κατάκτηση κάποιας κορυφής. Στην ορειβασία η απόσταση δεν παίζει ουσιαστικό ρόλο. Πιο σημαντικό στοιχείο είναι ότι ανά ώρα καλύπτονται περίπου 300 μέτρα υψομετρικής διαφοράς που σημαίνει ότι για να ανέβει κανείς 1000 μέτρα απαιτούνται περίπου 4 ώρες μαζί με τις στάσεις. Μια συνήθης ορειβατική ανάβαση διαρκεί 7-10 ώρες μαζί με την επιστροφή.
Τέλος, αναρρίχηση χαρακτηρίζεται το σκαρφάλωμα, με καλοκαιρινές συνθήκες (με χειμερινές χαρακτηρίζεται αλπινισμός), σε οποιαδήποτε κορυφή βουνού, που γίνεται όμως από την απόκρημνη πλευρά της (ορθοπλαγιά) και στην οποία εφαρμόζεται αναγκαστικά η αναρριχητική τεχνική (μικρού ή μεγάλου βαθμού δυσκολίας) με τη χρήση βοηθητικών οργάνων. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές περιοχές όπου μπορεί κανείς να κάνει ελεύθερη αναρρίχηση, αλλά και πολλές σχολές τεχνητής αναρρίχησης.
Η Ελλάδα άργησε να δημιουργήσει ολοκληρωμένο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων, πέραν των βασικών oδικών αρτηριών που διέσχιζαν τη χώρα. Μέχρι τότε, η επικοινωνία πραγματοποιούταν, κυρίως, μέσω των μονοπατιών, τα οποία οι γεροντότεροι κάτοικοι των ορεινών χωριών αναφέρουν ακόμα σαν «δημοσιά» (δημόσιος, κεντρικός δρόμος), διότι γι’ αυτούς αποτελούσε τη σημαντικότερη οδική πρόσβαση. Παρόλο που κάποια από τα παλιά μονοπάτια και τα πετρόκτιστα καλντερίμια, αληθινά έργα τέχνης, έχουν γίνει ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, τα περισσότερα από αυτά ξεγλιστρούν ανάμεσα στους δρόμους και συνεχίζουν να υπάρχουν και να διατρέχουν βουνά, λόγγους και χαράδρες. Έτσι, τα τελευταία χρόνια, με διάφορες χρηματοδοτήσεις και από ποικίλους φορείς (δήμους ορειβατικούς συλλόγους, ιδιώτες κ.α.) συντηρήθηκαν, αναβίωσαν και σηματοδοτήθηκαν μεγάλα τμήματά τους σε όλη την Ελλάδα, δημιουργώντας ένα ευρύ δίκτυο συνολικού μήκους, περίπου, 3.500 χλμ. Το κυριότερο τμήμα τους καταλαμβάνουν οι επεκτάσεις των Ευρωπαϊκών Μονοπατιών Μεγάλων Διαδρομών Ε4, Ε6 και κατηγορίας Ο (3.000 χλμ.), ενώ εκτός από αυτά έχουν διαμορφωθεί ακόμα 500 χλμ. μικρότερων μονοπατιών, που παρουσιάζουν εφάμιλλο ενδιαφέρον.
*Μονοπάτι Ε4 (-GR): Ξεκινά από τα Πυρηναία Όρη και φθάνει στην Ελλάδα, μέσω της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το ελληνικό τμήμα του E4, διασχίζει τη βόρεια και κεντρική Ελλάδα, την Πελοπόννησο, καταλήγει στο Γύθειο και συνεχίζεται στο νησί της Κρήτης. Προσφέρει, έτσι, τη δυνατότητα στον πεζοπόρο ή τον ορειβάτη να γνωρίσει όλη την ποικιλία του ελληνικού τοπίου και τον πλούτο της ελληνικής φύσης.
Το μεγαλύτερο υψόμετρο της συνολικής διαδρομής είναι η κορυφή του Ολύμπου Σκολιό (2.911 μ.). Ιδανική περίοδος για να περπατηθεί το Ε4 στην Ελλάδα είναι από 15 Μαΐου έως αρχές Οκτωβρίου. Συχνά, οι νέες διανοίξεις δασικών δρόμων μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση στον ορειβάτη. Μερικά χωριά της διαδρομής είναι ακατοίκητα τον χειμώνα, με αποτέλεσμα να περιορίζεται η δυνατότητα διανυκτέρευσης. Το κλίμα είναι μεσογειακό και παρουσιάζει μεγάλη ξηρασία το καλοκαίρι και σημαντική διαφορά θερμοκρασίας την ημέρα από τη νύκτα. Η περίοδος που μπορεί να συναντήσει κανείς χιόνια κατά μήκος της διαδρομής είναι από τον Νοέμβριο έως τον Ιούνιο. Η διαδρομή το νότιου τμήματος του Μονοπατιού (Πελοπόννησος και Κρήτη) είναι αρκετά ευκολότερη από εκείνη του βόρειου και μπορεί να περπατηθεί όλες τις εποχές του χρόνου, επειδή το κλίμα εκεί είναι ηπιότερο.
*Μονοπάτι Ε6: Το ελληνικό τμήμα του έχει δύο σκέλη. Το πρώτο ξεκινά από την περιοχή των Πρεσπών και μέσω Καστοριάς, Ιωαννίνων και Δωδώνης φτάνει ως την πόλη της Ηγουμενίτσας. Το δεύτερο σκέλος ξεκινά από την περιοχή της Φλώρινας, διασχίζει τις ορεινές περιοχές της δυτικής, κεντρικής και ανατολικής Μακεδονίας (κατά μήκος των συνόρων της Ελλάδας με τη FYROM και τη Βουλγαρία) και φτάνει ως την πόλη της Αλεξανδρούπολης, στην περιοχή της Θράκης.
Η ορειβασία αποτελεί την πλέον δύσκολη μορφή της πεζοπορίας. Συνήθης στόχος της ορειβασίας είναι η κατάκτηση κάποιας κορυφής. Στην ορειβασία η απόσταση δεν παίζει ουσιαστικό ρόλο. Πιο σημαντικό στοιχείο είναι ότι ανά ώρα καλύπτονται περίπου 300 μέτρα υψομετρικής διαφοράς που σημαίνει ότι για να ανέβει κανείς 1000 μέτρα απαιτούνται περίπου 4 ώρες μαζί με τις στάσεις. Μια συνήθης ορειβατική ανάβαση διαρκεί 7-10 ώρες μαζί με την επιστροφή.
Τέλος, αναρρίχηση χαρακτηρίζεται το σκαρφάλωμα, με καλοκαιρινές συνθήκες (με χειμερινές χαρακτηρίζεται αλπινισμός), σε οποιαδήποτε κορυφή βουνού, που γίνεται όμως από την απόκρημνη πλευρά της (ορθοπλαγιά) και στην οποία εφαρμόζεται αναγκαστικά η αναρριχητική τεχνική (μικρού ή μεγάλου βαθμού δυσκολίας) με τη χρήση βοηθητικών οργάνων. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές περιοχές όπου μπορεί κανείς να κάνει ελεύθερη αναρρίχηση, αλλά και πολλές σχολές τεχνητής αναρρίχησης.
VIZLA VS ΚΟΥΡΤΣΧΑΑΡ
κουρτσχααρ video
vizla video
Τα Βίζλα είναι σκυλιά κυνηγετικά αλλά και εύκολα προσαρμοζόμενα στην οικογενειακή ζωή. Έχουν υψηλό επίπεδο νοημοσύνης και φυσικών ικανοτήτων, ευαίσθητη μύτη και έντονο κυνηγετικό ένστικτο. Εκπαιδεύονται σχετικά εύκολα και ξεδιπλώνουν τα χαρίσματά τους και τις φυσικές τους δυνατότητες τόσο στο κυνήγι όσο και σαν σκύλος συντροφιάς.
Η κυνηγετική του συμπεριφορά χαρακτηρίζεται από το πηγαίο ένστικτο στην ιχνηλασία κάθε θηράματος.
Χρησιμοποιήθηκε και σταθεροποίησε τα χαρακτηριστικά του χάρη στην Ουγγρική αριστοκρατία που είχε το βίζλα σαν επίσημη ράτσα στις κυνηγετικές της εξορμήσεις, συνδυάζοντας τις δυνατότητές του στο κυνήγι, την όμορφη εμφάνιση και την άριστη προσωπικότητα.
Το ύψος που εμφανίζει η φυλή είναι μεταξύ 58 και 65 εκατοστών για τα αρσενικά άτομα, με τα θηλυκά να είναι 2 με 3 εκατοστά χαμηλότερα. Η γενική εμφάνιση χαρακτηρίζεται από το χρώμα του μανδύα, ο οποίος έχει πυρόχρυσο χρώμα. Μύτη και μάτια καφέ ενώ η ίριδα πρέπει να συνδυάζεται με το χρώμα του μανδύα.
Έχει ευγενικό χαρακτήρα, ευφυή, αφοσιωμένο, ήπιο, πολύ εκπαιδεύσιμο, με προστατευτικό ένστικτο και αγάπη για την οικογένεια και τα παιδιά, συναισθηματικό και τρυφερό με τους οικείους του.
Αν διατηρείτε σε καλή φυσική κατάσταση δεν παρουσιάζει προβλήματα υγείας, αλλά και γενικά η φυλή δεν έχει κάποια συγκεκριμένη προδιάθεση.|
Ο ιδιοκτήτης ενός τέτοιου σκύλου μπορεί να απαιτήσει τα πάντα από το Βίζλα, αφού πρώτα το έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα και έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Από ένστικτο ερευνά, φερμάρει, απορτάρει και ιχνηλατεί τόσο τα φτερωτά, όσο και τα τριχωτά θηράματα, με τέτοια ευκολία που δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις την κυνηγετική του προτίμηση σε κάποιο θήραμα. Δουλεύει κοντά στον κυνηγό και δεν ταιριάζει σε αυτούς που αποζητούν την μεγάλη έρευνα. Σε γενικές γραμμές είναι σκύλος που ικανοποιεί όλες σχεδόν τις απαιτήσεις της οικογένειας του κυνηγού σαν συνεργάτης αλλά και σαν σύντροφος στο σπίτι.
Η κυνηγετική του συμπεριφορά χαρακτηρίζεται από το πηγαίο ένστικτο στην ιχνηλασία κάθε θηράματος.
Χρησιμοποιήθηκε και σταθεροποίησε τα χαρακτηριστικά του χάρη στην Ουγγρική αριστοκρατία που είχε το βίζλα σαν επίσημη ράτσα στις κυνηγετικές της εξορμήσεις, συνδυάζοντας τις δυνατότητές του στο κυνήγι, την όμορφη εμφάνιση και την άριστη προσωπικότητα.
Το ύψος που εμφανίζει η φυλή είναι μεταξύ 58 και 65 εκατοστών για τα αρσενικά άτομα, με τα θηλυκά να είναι 2 με 3 εκατοστά χαμηλότερα. Η γενική εμφάνιση χαρακτηρίζεται από το χρώμα του μανδύα, ο οποίος έχει πυρόχρυσο χρώμα. Μύτη και μάτια καφέ ενώ η ίριδα πρέπει να συνδυάζεται με το χρώμα του μανδύα.
Έχει ευγενικό χαρακτήρα, ευφυή, αφοσιωμένο, ήπιο, πολύ εκπαιδεύσιμο, με προστατευτικό ένστικτο και αγάπη για την οικογένεια και τα παιδιά, συναισθηματικό και τρυφερό με τους οικείους του.
Αν διατηρείτε σε καλή φυσική κατάσταση δεν παρουσιάζει προβλήματα υγείας, αλλά και γενικά η φυλή δεν έχει κάποια συγκεκριμένη προδιάθεση.|
Ο ιδιοκτήτης ενός τέτοιου σκύλου μπορεί να απαιτήσει τα πάντα από το Βίζλα, αφού πρώτα το έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα και έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Από ένστικτο ερευνά, φερμάρει, απορτάρει και ιχνηλατεί τόσο τα φτερωτά, όσο και τα τριχωτά θηράματα, με τέτοια ευκολία που δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις την κυνηγετική του προτίμηση σε κάποιο θήραμα. Δουλεύει κοντά στον κυνηγό και δεν ταιριάζει σε αυτούς που αποζητούν την μεγάλη έρευνα. Σε γενικές γραμμές είναι σκύλος που ικανοποιεί όλες σχεδόν τις απαιτήσεις της οικογένειας του κυνηγού σαν συνεργάτης αλλά και σαν σύντροφος στο σπίτι.
Γενική Εμφάνιση. (FCI)
Ένας σκύλος ευγενής και αρμονικός, η μορφολογία του οποίου εγγυάται δύναμη, αντοχή και ταχύτητα. Χαρακτηριστικά του είναι η υπερήφανη παρουσία, το αρμονικό περίγραμμα, οι σαφείς κεφαλοπροσωπικές γραμμές, το καλό κράτημα ουράς, το σφικτό στιλπνό τρίχωμα και η άνετη, αρμονική του κίνηση που δίνει έμφαση στην ευγενή καταγωγή του. Βλέπε φώτο!!!
ΚΕΦΑΛΙ
Γραμμές καθαρές, εμφανώς τονισμένες, ούτε ελαφρύ ούτε βαρύ, με μέγεθος και μήκος σε αναλογία με το σώμα και το φύλο.
ΚΡΑΝΙΟ
Η κορυφή του κρανίου επαρκώς πλατιά, ελαφρώς στρογγυλεμένη με την κεντρική αύλακα όχι πολύ βαθιά. Βρεγματικό οστό ελαφρώς προεξέχον. Μετωπορινική γωνία αμβλεία, μετρίως τονισμένη. Βλέπε φώτο!!!
ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΡΟΣΩΠΟΥ
Μύτη
Ελαφρώς προεξέχουσα. Ρουθούνια επαρκώς ανεπτυγμένα, πλατιά και ευκίνητα. Προτιμητέο χρώμα το καφέ. Μύτη σε χρώμα του δέρματος, οι κηλίδες ανοικτού χρώματος είναι αποδεκτές μόνο σε σκυλιά με κυρίαρχο χρώμα το λευκό.
Ρύγχος
Μακρύ, φαρδύ και ισχυρό ώστε να επιτρέπει τη σωστή μεταφορά του θηράματος. Από θέση προφίλ η άνω γραμμή του ρύγχους είναι κυρτή και καμπυλωτή προς όλες τις διευθύνσεις. Η εντελώς ευθεία άνω γραμμή δεν είναι η επιθυμητή αν και θεωρείται αποδεκτή ενώ αν είναι κοίλη αποτελεί σοβαρό μορφολογικό ελάττωμα.
Χείλη
Σφικτά. Η ρινοχειλική γραμμή ξεκινάει σχεδόν κάθετα από την προεξέχουσα μύτη και συνεχίζει με μια αποστρογγυλεμένη καμπύλη και καταλήγει στη γωνία του στόματος.
Στόμα - Δόντια
Δυνατές γνάθοι. 42 δόντια φυσιολογικά σε σχήμα και θέση . Οι πάνω τομείς πρέπει να υπερκαλύπτουν τους κάτω τομείς χωρίς να αφήνουν κενό και να είναι τοποθετημένα κάθετα στο φατνιακό οστό.
Μάτια
Μεσαίου μεγέθους, χωρίς να προεξέχουν ούτε να είναι βαθιά τοποθετημένα. Το ιδανικό χρώμα είναι σκούρο καφέ. Τα βλέφαρα πρέπει να κλείνουν σφικτά.
Αυτιά
Σχετικά μακριά, τοποθετημένα ψηλά και αραιά, επίπεδα, να κρέμονται κοντά στο κεφάλι χωρίς να στρίβουν με στρογγυλεμένες άκρες. Όταν τραβηχτούν μπροστά πρέπει να φτάνουν περίπου στη γωνία των χειλιών.
ΛΑΙΜΟΣ Ικανό μήκος σε αρμονία με τη γενική σωματική διάπλαση του σκύλου, προοδευτικά αυξανόμενος σε εύρος όσο πλησιάζει προς το σώμα. Πολύ μυώδης και με σφικτό δέρμα.
ΚΟΡΜΟΣ
Ράχη
Ισχυρή και μυώδης. Οι ακανθώδεις προεξοχές της σπονδυλικής στήλης πρέπει να είναι σκεπασμένες με μύες.
Μέση
Κοντή, φαρδιά, μυώδης, ίσια ή ελαφρώς καμπυλωτή. Η μυώδης σύνδεση μεταξύ ράχης και μέσης πρέπει να είναι σφικτή και άκαμπτη.
Καπούλια.
Φαρδιά, ικανού μήκους και μυώδη με ελαφριά κλίση προς την ουρά
Στήθος.
Η διάσταση του ύψους (βάθους) μεγαλύτερη από εκείνη του ύψους, με το στέρνο να φθάνει προς τα πίσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Η κάτω πλευρά του πρέπει να φθάνει στους αγκώνες και οι πλευρές καμπυλωτές, ούτε επίπεδες ούτε σε σχήμα βαρελιού. Το τελευταίο ζεύγος (ψευδείς πλευρές) να εκτείνονται μέχρι χαμηλά.
Κάτω Γραμμή,
Αρμονικά καμπυλωτή, ελαφρά ανασηκωμένη προς τα πίσω και στεγνή.
Ουρά.
Συνδέεται ψηλά, ικανού πάχους στην αρχή, προοδευτικά δε γίνεται κωνική και είναι μετρίου μήκους. Κόβεται, αφήνοντας τα 2/3 για να μην τραυματίζεται κατά το κυνήγι. Στην κίνηση του ζώου στέκεται οριζόντια, όχι πολύ υψηλότερα από το ύψος της ράχης και όχι πολύ κεκαμμένη προς τα πάνω. Σε χώρες που ο ακρωτηριασμός της ουράς απαγορεύεται από το νόμο, μπορεί να παραμείνει ως έχει φθάνοντας μέχρι τους ταρσούς και κρατιέται ευθεία η ελαφρώς κεκαμμένη. Βλέπε φώτο!!!
Άκρα
Mπροστινά σκέλη
Σε πρόσθια όψη σκέλη ίσια και παράλληλα, σε πλάγια όψη τα σκέλη πρέπει να είναι καλά τοποθετημένα κάτω από το κορμό. Ώμοι. Οι ωμοπλάτες γέρνουν προς τα πίσω είναι επίπεδες και είναι ντυμένες με πολύ ισχυρούς μύες Η γωνία της ωμοπλάτης με τον βραχίονα πρέπει να είναι 90 μοίρες.
Βραχίονας.
Όσο το δυνατόν μακρύτερος, με επαρκή μάζα μυών και στεγνός.
Αγκώνες.
Κοντά μα όχι πολύ σφικτά στο κορμό και χωρίς να παρουσιάζουν στροφή έσω ή έξω.
Αντιβραχίονας.
Ίσιος, με επαρκή επένδυση μυϊκής μάζας, και με ισχυρή οστική στήριξη αλλά όχι υπερβολική.
Μετακάρπιο.
Ισχυρό και η άρθρωση με τον αντιβραχίονα γίνεται με ελάχιστη γωνία μα ποτέ ευθεία. Μπροστινά πέλματα.
Το σχήμα τους μπορεί να ποικίλη από οβάλ μέχρι στρογγυλό με δάκτυλα σφικτά και με καμάρες. Ισχυρά νύχια, πέλματα ανθεκτικά και παράλληλα μεταξύ τους αλλά και ως προς τον οβελιαίο άξονα του ζώου τόσο στην κίνηση όσο και σε θέση στάσης.
Πίσω σκέλη
Γενικά. Ίσια και παράλληλα με καλές γωνιώσεις τόσο στους ταρσούς όσο και στην οσφύ.
Γλουτοί.
Μακρείς, φαρδείς και μυώδεις με καλές γωνιώσεις μεταξύ οσφύος και μηριαίου οστού. Η μεγαλύτερη γωνίωση επηρεάζει την κλίση της λεκάνης και την σύνδεση της ουράς με τον κορμό και τελικά μειώνει την αντοχή του ζώου στη στάση.
Κνήμη.
Ισχυρή με επαρκή γωνίωση μεταξύ μηριαίου και κνήμης.
Μετατάρσιο.
Μακρύ, μυώδες με εμφανείς τις τενόντιες συνδέσεις και καλές γωνιώσεις μεταξύ κνήμης και μεταταρσίου.
Ταρσοί.
Ισχυροί και ευθείς. Μπορούν να αποκλίνουν από το ταρσό και κάτω ελαφρώς προς τα έξω κατά την στάση όχι όμως και κατά την κίνηση.
Πέλματα.
Στρόγγυλα ή σχήματος οβάλ με δάκτυλα σφικτά. Ισχυρά νύχια, ανθεκτικά πέλματα. Παράλληλα μεταξύ τους και με τον επιμήκη άξονα του κορμού τόσο στη κίνηση όσο και στη στάση.
ΚΙΝΗΣΗ
Καλή έκταση σκελών, με δυναμική προώθηση από τα πίσω πόδια συνοδευόμενη από αντίστοιχα ικανή έκταση των προσθίων. Τα εμπρός και πίσω σκέλη της αντίστοιχης πλευράς πρέπει να κινούνται ίσια, παράλληλα και στο ίδιο κατακόρυφο επίπεδο. Η όλη κίνηση πρέπει να είναι υπερήφανη, άνετη και συνεχής. Όσο η ταχύτητα αυξάνεται από το βηματισμό, τα σκέλη κάτω από το κορμό του ζώου συμπλησιάζουν καθόσον η ισορροπία γίνεται πιο ευσταθής.
Δέρμα
Συμπαγές, σφικτό και χωρίς πτυχές.
Τρίχωμα
Υφή του τριχώματος. Κοντό και πυκνό, άγριο και σκληρό στην αφή. Κάπως λεπτότερο και κοντότερο στην περιοχή του κεφαλιού και των αυτιών όχι αξιοσημείωτα μακρύτερο στο κάτω μέρος της ουράς. Πρέπει να καλύπτει όλο το σώμα.
Χρώμα.
1. καφέ μονόχρωμο.
2. Καφέ με λευκό ή λευκές κηλίδες στο στήθος και τα πόδια.
3. Σκούρο καφέ "ψαρί", με καφέ κεφάλι, καφέ μπαλώματα ή κηλίδες. To βασικό χρώμα στη περίπτωση αυτή δεν είναι καφέ με άσπρο ούτε άσπρο με καφέ, αλλά το τρίχωμα παρουσιάζει μια τόσο στενή μίξη των δύο χρωμάτων χωρίς σαφή αντίληψη του ενός ή του άλλου χρώματος. Στη περίπτωση αυτή το εσωτερικό μέρος των μηρών και το άκρο της ουράς είναι συνήθως ανοικτότερου χρώματος.
4. Λευκό με καφέ κεφάλι, καφέ μπαλώματα ή κηλίδες ή και μονόχρωμο λευκό. Στην περίπτωση όμως αυτή πρέπει οπωσδήποτε μεγάλο τμήμα του κεφαλιού να είναι καφέ.
5. Το μαύρο χρώμα είναι αποδεκτό σε όλες τις αντίστοιχες ποικιλίες του καφέ, χωρίς να είναι επιτρεπτή η συνύπαρξη και των τριών χρωμάτων. Τα κίτρινα στίγματα είναι επιτρεπτά.
Μέγεθος
Το ύψος στο ακρώμιο είναι.
Αρσενικά από 62 έως 67cm.
Θηλυκά από 58 έως 63cm. Βλέπε φώτο!!!
Όρχεις.
Τα αρσενικά πρέπει να έχουν δύο ξεχωριστούς, καλά σχηματισμένους όρχεις σωστά τοποθετημένους στο όσχεο.
ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ.
Κάθε απόκλιση από τα ανωτέρω περιγραφέντα σημεία πρέπει να τιμωρείται στον ακριβή βαθμό της απόκλισης.
Ελαττώματα στη συμπεριφορά όταν δεν συμβαδίζει με την περιγραφή.
Ρύγχος πολύ κοντό.
Χείλη πολύ κρεμαστά ή πολύ λεπτά.
Αυτιά πολύ μακριά, πολύ κοντά, πολύ βαριά, με στενή προσκόλληση με το κρανίο ή στριμμένα.
Μάτια υπερβολικά ανοικτόχρωμα
Κίτρινα, μάτια πτηνού πρέπει να αποκλείονται.
Από το σύνολο των τεσσάρων P1 (πρώτων προγομφίων) και των δύο Μ3 (τρίτων γομφίων) μόνο δύο δόντια είναι δυνατό να λείπουν.
Χαλαρά παράνυχα προσθίων ποδιών.
Ελαφρά κυρτή ράχη.
Καπούλια υπερβολικά κοντά.
Ανεπαρκείς γωνιώσεις πίσω σκελών.
Στήθος πολύ βαθύ.
Αγκώνες με περιστροφή προς τα έσω ή προς τα έσω, πολύ στενοί ή πολύ φαρδείς σε στάση, πολύ κοντά ή πολύ μακριά στην κίνηση.
Πίσω αγκώνες ελαφρά ανοικτοί ή κλειστοί.
Ουρά πολύ καμπυλωτή ή πολύ πάνω από την γραμμή της ράχης.
ΣΟΒΑΡΑ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ
Μη αρμονική, λυμφατική ή πολύ βαριά σε οστική μάζα κατασκευή
Μυτερό ρύγχος, κοίλη πάνω γραμμή ρύγχους
Έντονη μετωπορινική γωνία.
Μύτη πιτσιλωτή ή με στίγματα αποχρωματισμού (εκτός αν το βασικό χρώμα του τριχώματος είναι άσπρο.
Υπερβολικά κοίλη ή κυρτή ράχη.
Στήθος χωρίς ικανοποιητικό βάθος.
Ανεπαρκής έκταση στήθους, πλευρές επίπεδες ή σε σχήμα βαρελιού. Άχαρη κίνηση.
Απόκλιση μεγαλύτερη από 2 εκατοστά από τις καθορισμένες ιδανικές διαστάσεις.
Μετατάρσια κάθετα, επίπεδα πόδια, ανοικτά δάκτυλα.
ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ
Δευτερογενείς χαρακτήρες του φύλου όχι εμφανείς
Ελαττώματα χαρακτήρα.
Έλλειψη περισσότερων από δύο δοντιών από το σύνολο των 4 Ρ1 και 2 Μ3.
Έλλειψη ενός ή περισσότερων δοντιών εκτός από τα Ρ1 και Μ3.
Δόντι μη ορατό θεωρείται ότι λείπει εκτός αν υπάρχει βεβαίωση από το αντίστοιχο club φυλής ότι σε προηγούμενα τεστ ή εκθέσεις μορφολογίας το δόντι αυτό υπήρχε.
Ανώμαλη σύγκλειση ή πρόωρες επαφές.
Υπερβολικά χαλαρά βλέφαρα, εκτρόπιο, εντρόπιο ή διστοιχίαση (διπλή σειρά βλεφαρίδων.
Υπερβολική κυρτότητα ράχης, παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης.
Οποιαδήποτε ανωμαλία σχετικά με τα γεννητικά όργανα.
Παράνυχα στα πίσω άκρα.
Χειλεοσχιστία ή υπερωιοσχιστία.
Πολλά δόντια έξω από το οδοντικό τόξο.
Ένας σκύλος ευγενής και αρμονικός, η μορφολογία του οποίου εγγυάται δύναμη, αντοχή και ταχύτητα. Χαρακτηριστικά του είναι η υπερήφανη παρουσία, το αρμονικό περίγραμμα, οι σαφείς κεφαλοπροσωπικές γραμμές, το καλό κράτημα ουράς, το σφικτό στιλπνό τρίχωμα και η άνετη, αρμονική του κίνηση που δίνει έμφαση στην ευγενή καταγωγή του. Βλέπε φώτο!!!
ΚΕΦΑΛΙ
Γραμμές καθαρές, εμφανώς τονισμένες, ούτε ελαφρύ ούτε βαρύ, με μέγεθος και μήκος σε αναλογία με το σώμα και το φύλο.
ΚΡΑΝΙΟ
Η κορυφή του κρανίου επαρκώς πλατιά, ελαφρώς στρογγυλεμένη με την κεντρική αύλακα όχι πολύ βαθιά. Βρεγματικό οστό ελαφρώς προεξέχον. Μετωπορινική γωνία αμβλεία, μετρίως τονισμένη. Βλέπε φώτο!!!
ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΡΟΣΩΠΟΥ
Μύτη
Ελαφρώς προεξέχουσα. Ρουθούνια επαρκώς ανεπτυγμένα, πλατιά και ευκίνητα. Προτιμητέο χρώμα το καφέ. Μύτη σε χρώμα του δέρματος, οι κηλίδες ανοικτού χρώματος είναι αποδεκτές μόνο σε σκυλιά με κυρίαρχο χρώμα το λευκό.
Ρύγχος
Μακρύ, φαρδύ και ισχυρό ώστε να επιτρέπει τη σωστή μεταφορά του θηράματος. Από θέση προφίλ η άνω γραμμή του ρύγχους είναι κυρτή και καμπυλωτή προς όλες τις διευθύνσεις. Η εντελώς ευθεία άνω γραμμή δεν είναι η επιθυμητή αν και θεωρείται αποδεκτή ενώ αν είναι κοίλη αποτελεί σοβαρό μορφολογικό ελάττωμα.
Χείλη
Σφικτά. Η ρινοχειλική γραμμή ξεκινάει σχεδόν κάθετα από την προεξέχουσα μύτη και συνεχίζει με μια αποστρογγυλεμένη καμπύλη και καταλήγει στη γωνία του στόματος.
Στόμα - Δόντια
Δυνατές γνάθοι. 42 δόντια φυσιολογικά σε σχήμα και θέση . Οι πάνω τομείς πρέπει να υπερκαλύπτουν τους κάτω τομείς χωρίς να αφήνουν κενό και να είναι τοποθετημένα κάθετα στο φατνιακό οστό.
Μάτια
Μεσαίου μεγέθους, χωρίς να προεξέχουν ούτε να είναι βαθιά τοποθετημένα. Το ιδανικό χρώμα είναι σκούρο καφέ. Τα βλέφαρα πρέπει να κλείνουν σφικτά.
Αυτιά
Σχετικά μακριά, τοποθετημένα ψηλά και αραιά, επίπεδα, να κρέμονται κοντά στο κεφάλι χωρίς να στρίβουν με στρογγυλεμένες άκρες. Όταν τραβηχτούν μπροστά πρέπει να φτάνουν περίπου στη γωνία των χειλιών.
ΛΑΙΜΟΣ Ικανό μήκος σε αρμονία με τη γενική σωματική διάπλαση του σκύλου, προοδευτικά αυξανόμενος σε εύρος όσο πλησιάζει προς το σώμα. Πολύ μυώδης και με σφικτό δέρμα.
ΚΟΡΜΟΣ
Ράχη
Ισχυρή και μυώδης. Οι ακανθώδεις προεξοχές της σπονδυλικής στήλης πρέπει να είναι σκεπασμένες με μύες.
Μέση
Κοντή, φαρδιά, μυώδης, ίσια ή ελαφρώς καμπυλωτή. Η μυώδης σύνδεση μεταξύ ράχης και μέσης πρέπει να είναι σφικτή και άκαμπτη.
Καπούλια.
Φαρδιά, ικανού μήκους και μυώδη με ελαφριά κλίση προς την ουρά
Στήθος.
Η διάσταση του ύψους (βάθους) μεγαλύτερη από εκείνη του ύψους, με το στέρνο να φθάνει προς τα πίσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Η κάτω πλευρά του πρέπει να φθάνει στους αγκώνες και οι πλευρές καμπυλωτές, ούτε επίπεδες ούτε σε σχήμα βαρελιού. Το τελευταίο ζεύγος (ψευδείς πλευρές) να εκτείνονται μέχρι χαμηλά.
Κάτω Γραμμή,
Αρμονικά καμπυλωτή, ελαφρά ανασηκωμένη προς τα πίσω και στεγνή.
Ουρά.
Συνδέεται ψηλά, ικανού πάχους στην αρχή, προοδευτικά δε γίνεται κωνική και είναι μετρίου μήκους. Κόβεται, αφήνοντας τα 2/3 για να μην τραυματίζεται κατά το κυνήγι. Στην κίνηση του ζώου στέκεται οριζόντια, όχι πολύ υψηλότερα από το ύψος της ράχης και όχι πολύ κεκαμμένη προς τα πάνω. Σε χώρες που ο ακρωτηριασμός της ουράς απαγορεύεται από το νόμο, μπορεί να παραμείνει ως έχει φθάνοντας μέχρι τους ταρσούς και κρατιέται ευθεία η ελαφρώς κεκαμμένη. Βλέπε φώτο!!!
Άκρα
Mπροστινά σκέλη
Σε πρόσθια όψη σκέλη ίσια και παράλληλα, σε πλάγια όψη τα σκέλη πρέπει να είναι καλά τοποθετημένα κάτω από το κορμό. Ώμοι. Οι ωμοπλάτες γέρνουν προς τα πίσω είναι επίπεδες και είναι ντυμένες με πολύ ισχυρούς μύες Η γωνία της ωμοπλάτης με τον βραχίονα πρέπει να είναι 90 μοίρες.
Βραχίονας.
Όσο το δυνατόν μακρύτερος, με επαρκή μάζα μυών και στεγνός.
Αγκώνες.
Κοντά μα όχι πολύ σφικτά στο κορμό και χωρίς να παρουσιάζουν στροφή έσω ή έξω.
Αντιβραχίονας.
Ίσιος, με επαρκή επένδυση μυϊκής μάζας, και με ισχυρή οστική στήριξη αλλά όχι υπερβολική.
Μετακάρπιο.
Ισχυρό και η άρθρωση με τον αντιβραχίονα γίνεται με ελάχιστη γωνία μα ποτέ ευθεία. Μπροστινά πέλματα.
Το σχήμα τους μπορεί να ποικίλη από οβάλ μέχρι στρογγυλό με δάκτυλα σφικτά και με καμάρες. Ισχυρά νύχια, πέλματα ανθεκτικά και παράλληλα μεταξύ τους αλλά και ως προς τον οβελιαίο άξονα του ζώου τόσο στην κίνηση όσο και σε θέση στάσης.
Πίσω σκέλη
Γενικά. Ίσια και παράλληλα με καλές γωνιώσεις τόσο στους ταρσούς όσο και στην οσφύ.
Γλουτοί.
Μακρείς, φαρδείς και μυώδεις με καλές γωνιώσεις μεταξύ οσφύος και μηριαίου οστού. Η μεγαλύτερη γωνίωση επηρεάζει την κλίση της λεκάνης και την σύνδεση της ουράς με τον κορμό και τελικά μειώνει την αντοχή του ζώου στη στάση.
Κνήμη.
Ισχυρή με επαρκή γωνίωση μεταξύ μηριαίου και κνήμης.
Μετατάρσιο.
Μακρύ, μυώδες με εμφανείς τις τενόντιες συνδέσεις και καλές γωνιώσεις μεταξύ κνήμης και μεταταρσίου.
Ταρσοί.
Ισχυροί και ευθείς. Μπορούν να αποκλίνουν από το ταρσό και κάτω ελαφρώς προς τα έξω κατά την στάση όχι όμως και κατά την κίνηση.
Πέλματα.
Στρόγγυλα ή σχήματος οβάλ με δάκτυλα σφικτά. Ισχυρά νύχια, ανθεκτικά πέλματα. Παράλληλα μεταξύ τους και με τον επιμήκη άξονα του κορμού τόσο στη κίνηση όσο και στη στάση.
ΚΙΝΗΣΗ
Καλή έκταση σκελών, με δυναμική προώθηση από τα πίσω πόδια συνοδευόμενη από αντίστοιχα ικανή έκταση των προσθίων. Τα εμπρός και πίσω σκέλη της αντίστοιχης πλευράς πρέπει να κινούνται ίσια, παράλληλα και στο ίδιο κατακόρυφο επίπεδο. Η όλη κίνηση πρέπει να είναι υπερήφανη, άνετη και συνεχής. Όσο η ταχύτητα αυξάνεται από το βηματισμό, τα σκέλη κάτω από το κορμό του ζώου συμπλησιάζουν καθόσον η ισορροπία γίνεται πιο ευσταθής.
Δέρμα
Συμπαγές, σφικτό και χωρίς πτυχές.
Τρίχωμα
Υφή του τριχώματος. Κοντό και πυκνό, άγριο και σκληρό στην αφή. Κάπως λεπτότερο και κοντότερο στην περιοχή του κεφαλιού και των αυτιών όχι αξιοσημείωτα μακρύτερο στο κάτω μέρος της ουράς. Πρέπει να καλύπτει όλο το σώμα.
Χρώμα.
1. καφέ μονόχρωμο.
2. Καφέ με λευκό ή λευκές κηλίδες στο στήθος και τα πόδια.
3. Σκούρο καφέ "ψαρί", με καφέ κεφάλι, καφέ μπαλώματα ή κηλίδες. To βασικό χρώμα στη περίπτωση αυτή δεν είναι καφέ με άσπρο ούτε άσπρο με καφέ, αλλά το τρίχωμα παρουσιάζει μια τόσο στενή μίξη των δύο χρωμάτων χωρίς σαφή αντίληψη του ενός ή του άλλου χρώματος. Στη περίπτωση αυτή το εσωτερικό μέρος των μηρών και το άκρο της ουράς είναι συνήθως ανοικτότερου χρώματος.
4. Λευκό με καφέ κεφάλι, καφέ μπαλώματα ή κηλίδες ή και μονόχρωμο λευκό. Στην περίπτωση όμως αυτή πρέπει οπωσδήποτε μεγάλο τμήμα του κεφαλιού να είναι καφέ.
5. Το μαύρο χρώμα είναι αποδεκτό σε όλες τις αντίστοιχες ποικιλίες του καφέ, χωρίς να είναι επιτρεπτή η συνύπαρξη και των τριών χρωμάτων. Τα κίτρινα στίγματα είναι επιτρεπτά.
Μέγεθος
Το ύψος στο ακρώμιο είναι.
Αρσενικά από 62 έως 67cm.
Θηλυκά από 58 έως 63cm. Βλέπε φώτο!!!
Όρχεις.
Τα αρσενικά πρέπει να έχουν δύο ξεχωριστούς, καλά σχηματισμένους όρχεις σωστά τοποθετημένους στο όσχεο.
ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ.
Κάθε απόκλιση από τα ανωτέρω περιγραφέντα σημεία πρέπει να τιμωρείται στον ακριβή βαθμό της απόκλισης.
Ελαττώματα στη συμπεριφορά όταν δεν συμβαδίζει με την περιγραφή.
Ρύγχος πολύ κοντό.
Χείλη πολύ κρεμαστά ή πολύ λεπτά.
Αυτιά πολύ μακριά, πολύ κοντά, πολύ βαριά, με στενή προσκόλληση με το κρανίο ή στριμμένα.
Μάτια υπερβολικά ανοικτόχρωμα
Κίτρινα, μάτια πτηνού πρέπει να αποκλείονται.
Από το σύνολο των τεσσάρων P1 (πρώτων προγομφίων) και των δύο Μ3 (τρίτων γομφίων) μόνο δύο δόντια είναι δυνατό να λείπουν.
Χαλαρά παράνυχα προσθίων ποδιών.
Ελαφρά κυρτή ράχη.
Καπούλια υπερβολικά κοντά.
Ανεπαρκείς γωνιώσεις πίσω σκελών.
Στήθος πολύ βαθύ.
Αγκώνες με περιστροφή προς τα έσω ή προς τα έσω, πολύ στενοί ή πολύ φαρδείς σε στάση, πολύ κοντά ή πολύ μακριά στην κίνηση.
Πίσω αγκώνες ελαφρά ανοικτοί ή κλειστοί.
Ουρά πολύ καμπυλωτή ή πολύ πάνω από την γραμμή της ράχης.
ΣΟΒΑΡΑ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ
Μη αρμονική, λυμφατική ή πολύ βαριά σε οστική μάζα κατασκευή
Μυτερό ρύγχος, κοίλη πάνω γραμμή ρύγχους
Έντονη μετωπορινική γωνία.
Μύτη πιτσιλωτή ή με στίγματα αποχρωματισμού (εκτός αν το βασικό χρώμα του τριχώματος είναι άσπρο.
Υπερβολικά κοίλη ή κυρτή ράχη.
Στήθος χωρίς ικανοποιητικό βάθος.
Ανεπαρκής έκταση στήθους, πλευρές επίπεδες ή σε σχήμα βαρελιού. Άχαρη κίνηση.
Απόκλιση μεγαλύτερη από 2 εκατοστά από τις καθορισμένες ιδανικές διαστάσεις.
Μετατάρσια κάθετα, επίπεδα πόδια, ανοικτά δάκτυλα.
ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ
Δευτερογενείς χαρακτήρες του φύλου όχι εμφανείς
Ελαττώματα χαρακτήρα.
Έλλειψη περισσότερων από δύο δοντιών από το σύνολο των 4 Ρ1 και 2 Μ3.
Έλλειψη ενός ή περισσότερων δοντιών εκτός από τα Ρ1 και Μ3.
Δόντι μη ορατό θεωρείται ότι λείπει εκτός αν υπάρχει βεβαίωση από το αντίστοιχο club φυλής ότι σε προηγούμενα τεστ ή εκθέσεις μορφολογίας το δόντι αυτό υπήρχε.
Ανώμαλη σύγκλειση ή πρόωρες επαφές.
Υπερβολικά χαλαρά βλέφαρα, εκτρόπιο, εντρόπιο ή διστοιχίαση (διπλή σειρά βλεφαρίδων.
Υπερβολική κυρτότητα ράχης, παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης.
Οποιαδήποτε ανωμαλία σχετικά με τα γεννητικά όργανα.
Παράνυχα στα πίσω άκρα.
Χειλεοσχιστία ή υπερωιοσχιστία.
Πολλά δόντια έξω από το οδοντικό τόξο.
